Elimi tuttuğunda kalbime dokunabilen biri var.

Son günlerde telefonuma ve bilgisayarıma şarj, bana da uyku yetmiyor. Evet nihayet oldu. Güzel şeyler hiç beklenmedik zamanda olur dediniz dediniz gerçekten de hiç beklenmedik zamanda oldu olanlar. Hem de öyle beklenmedik bir zaman ki kolumda serumla hastanede aygın baygın yatarken. Canımın derdine düşmüş, hayatımda en son düşüneceğim şey aşk meşk mevzularıyken. Birilerinin sürekli "oluruna bırak, beklemeyince olacak bak görürsün" lafına hass... lan nereye olacak nereye? bi bok olmucak işte olmucak siz beni kandırıyorsunuz, bana acımayın, tesellinizi istemiyorum şeklinde Türk filmi tribine bağlıyordum durumu, ama içimden tabii. Sonra günlerden bir gün ki bu geçen hafta Salı gününe tekabül eder biri girdi hayatıma kapıyı çalmadan, ansızın. Hiç yadırgamadım, yabancılık çekmedim. Hayatıma girmesiyle benim "yok, artık ben böyle hissedemem bir daha, bunlar insanın hayatında bir kez yaşayabileceği şeylermiş, ben de yaşadım, bitti, görüp göreceğim budur" dediğim ne varsa hissettirmesi bir oldu. Birini ne kadar uzun süre tanıdığının cidden önemi yokmuş. Hissedecek oldun mu aylar, yıllar gerekmiyor. Hem aşk saniyenin binde biri gibi bir zamanda oluyormuş ya, ne yani bilmiyor muydunuz? Eheheh muhtemelen bilmiyordunuz çünkü şu an ben uydurdum. Evet blog. Galiba ben aşık oldum. Bu en son ki eski sevgiliden sonra her şeyiyle içime sinen, ona karşı bir şeyler hissetmek için tabiri caizse kendimi iteklemediğim, budur dediğim ilk insan, son olmasını diliyorum. Siz de dilerseniz iyi olur.

Mutluluk paylaşınca çoğalır lafına da takığım artık. Çok afedersiniz ama atalarımız bok yemiş bunu söylerken. Bence yok öyle bir şey. Ben ne zaman mutluluğumu birileriyle paylaşsam akabinde üzülürüm, illa bir terslik çıkar, olumsuz bir şeyler olur, yeni bir şey almışsam bir yerine bir şey olur falan. Mutluluğumun paylaşıldığında çoğaldığını hiç görmedim nedense. Aksine hep azaldı, bitti, yok oldu. Üzgünüm ama yüzümüze gülüp içten içe fesatlanan birileri var aramızda ve biz henüz kim olduğunu teşhis edemedik. Korkuyorum blog. Artık sahip olduğum mutlulukların göze gelmesinden korkuyorum. O yüzden bu kez sütten ağzı yanıp yoğurdu üfleyen biri olarak ser verip sır vermeyeceğim. Sadece artık kalbi çalınmış, ağzı kulaklarında, ayakları yere basmayan, şapşal şapşal gülen aşık bir kız olduğumu ve elimi tuttuğunda kalbime dokunabilen biri olduğunu bilin yeter. Gerisi yemeyip içmeyip ağ ören kaderime kalmış. Bana acıyıp "artık bu kızın yüzü gülsün ya, uğraşmayalım bunla" derse hep birlikte görürüz yaşanacakları. Aşk diyorum, ne güzel şey dimi blog!