Bazen olur öyle...

Eve az önce geldim.

Aylardır toz almak dışında dokunmadığım televizyonu açmak için kumandayı aldım elime, baktım çalışmıyor.
Birkaç kez dizime vurdum ama çalışmadı, pilleri bitmiş olmalı.
Dizim acıdığıyla kaldı anasını satiyim.

Yeni bir takım pil alana kadar işimi görsün diye DVD'nin kumandasındakileri arakladım.
Televizyonla işim olmadığı ne kadar belli, hep aynı kanallar çıktı karşıma.

Rastgele açtım bir tanesini mutfağa geçtim.

Maksat tıngırtı olsun işte.

Cumartesi akşamı en yakın arkadaşlarımdan Bige nişanlandı, ben evde kalmış kız statümü korumaya tam gaz devam...
Bu nişandan sebep duygularım birbirine girdi yine.

Kendime kremasız bir kahve yapıp yeniden salona geçtim. 

Ne zaman bunalsam, ne zaman şu koca dünyada kendimi koyacak bir yer bulamasam,
hayatı sorgulamayı bırakıp hep yaptığım şeyleri yapmaya karar verdim: "temizlik ve ütü".

Geçen gün ayran dökmüştüm koltuğa. 

Sildikten sonra pike örtmüştüm koltuğun üzerine, "lan daha taksitleri bitmedi" diye iç geçirerek. 

Az önce siktir et kızım Selo, seninle mi yaşayacak, eskisin amına koyim dedim, pikeyi kaldırdım.

Evet böyle daha iyi.

Ütü kireç bağlamış sanırım, buhar çıkarmıyor.

"Kaynamış su kullan" diye tembihlemişti annem, bok kafalı ben dinlemedim tabii.

Sepette elime ne geçtiyse -nevresim, havlu, tişört, gömlek ve hatta atlet, külot- ayırt etmeden ütüledim. 

Buharla birlikte içimi saran sıkıntımın da yok olup gitmesini umarak.

O kadar yoruldum ki bu gönül işlerinden
Koca bir aptal olarak aşkı tercih ettiğim huzurum yitip giderken avuçlarımdan,
mutlu olmaya dair son umutlarımı da yitirdiğimi
ve ilişkilerin bana göre şeyler olmadığını fark ettim,
Hıçkırıklarım tavana ve gözyaşlarım ütülediğim eşyalara karışırken.

Merak etmeyin ben iyiyim,
sadece biraz dertleşmek istedim.