Yalnız Hayatım, Ben yine geri geldim.

Annem geldi odaya, 

Tam da bu postu yazmak için bilgisayarımı açmıştım yanan gözlerime rağmen...

Ağlıyor musun? dedi.

Nasıl ağlamayayım ki? dedim,

Geldi sarıldı, haklısın dedi, benle birlikte ağlamaya başladı.

Sakinleştirici iğnenin etkisi geçmeye başlamış olacak ki,
çenelerim titremeye, kalbim gümbürdemeye başladı yine.

Olsun, biliyorum geçecek.

Belki evet, birkaç zaman geceleri gözlerimi kanatırcasına ağlayacağım.

Elbet özleyeceğim, çünkü sevdim, çok sevdim. 

Ve biliyorum özledikçe çaresizlik saracak her yanımı..

Duvarlara çarpıp bana geri gelecek hıçkırıklarım ama elbet her acı gibi bu da hafifleyecek, bitecek..

Beni hıçkırarak ağlarken bırakıp gittiği o an, bitti her şey.

En vicdansız insan bile kayıtsız kalamazdı benim o halime...

Yalvardım, lütfen, dedim.

Yüzüme bakmadı.

Ben kararımı verdim dedi,

Nefret doluydu, bir yabancı gibiydi,

Kapıyı çarpıp gitti.

Kapının arkasına yaslandım, Orada dakikalarca ağladım.

Epey bir zaman sonra kesildi zırlamam.
Belki işe yarar diye, kafam dağılır diye bir umut başına geçtim puzzle ın.
Kabul, komik olabiliyorum bazen.

Sonra Mihri'nin arayışıyla nefesimi kesen ağlayışım,
 benim dakikalarla birlikte kötüye gidişim,

Mihri'nin gelişi,
hastaneye gidişimiz,
iğnenin vurulmasıyla hiç bir şey düşünmememi sağlayan şey: uyumak.

Keşke diyorum sevmek yetseydi.
Hani ben çok büyük seviyorum ya, her sorunu çözerdi sevgim.
Ama yetmiyor blog, yetmiyor.

Yalnız hayatım, ben yine geri geldim, beni kabul edecek misin?

Öyleyse, hoş bulduk.