Şizofren Babama Mektuplar Vol1

Babası hayatta ve aslında onları terk etmiş olmamasına rağmen hiç babalar günü kutlayamayan, bir babalar gününü daha yazılanları, çizilenleri, alınanları, verilenleri boğazında bir yumruk gibi biriken özençleriyle ve göz pınarlarında biriken gözyaşlarıyla geçiren Selo kişisinden kendisine pek yakıştırılamayan buruk haliyle Selamlar Blogcum

Sen yenisin bilmezsin. Günlüğüm bilir. Biliyor musun blog ben hiç babalar günü kutlamadım. Bir babaya ne hediye alınır, ona nasıl sunulur, verilirken neler söylenir, bir babaya nasıl sarılınır, kollarında nasıl güvende hissedilir, babalar nasıl özlenir bilmem. Baba şiirleri hep anlamsızdır benim için. Yeri hiç olmamıştır hikayemde. Ben, babaların saçlarını okşadığı, elinden tutup birlikte bir yerlere gittiği, doğum günlerini istediği en güzel hediyeleri alıp kutladığı, kutlamayı bırakın hatırladığı, mezuniyetleriyle övündüğü, karnelerini ödüllendirdiği, babalarının geleceğini her şeyin önünde tuttuğu ve gece uyurken öpüp kokladığı çocuklardan olmadım ben hiç, olamadım.

Şizofreniyle tanıştığımda sokakta kova-kürekle oynadığım yaşlardaydım. Belki dört, belki beş. Taş çatlasın altı. İlkokula bile başlamamıştım henüz. Ne bu hastalığa dair bir fikrim vardı, ne de hayatımızı nasıl etkileyeceğine.

Bir sonbahar günüydü. Hava gri ve sıkıcıydı. Ama kısa pantolonlarımız ve kısa kollu tişörtlerimiz içine sabunlar serpilmiş şekilde hurçlara koyulup, dolaplardaki yerlerini almamıştı henüz. Ben yine karşı sokaktaki boş arsada tozun toprağın içinde oyun oynuyordum arkadaşlarımla. Üzerimde çok sevdiğim için kirlense bile ertesi gün yine giymek için her türlü yaramazlığı yaptığım pembe tişörtümle annemin mavi basma kumaştan diktiği dizleri lastikli o zamanların renkli paçalı donu, şimdilerin kaprisi vardı. Küçüktüm blog, çok küçüktüm. Barajın ne olduğunu bilmiyorduk ama baraj yapıyorduk. Nerden duyduysak artık. Sokağa bir polis minibüsü geldi ve bizim kapının önünde durdu. O zamanlar polis arabaları siyah beyazdı. Beyaz önlüklü bir doktor ve birkaç polis inip bizim eve girdiler. Hevesle oynadığım oyuna devam ettim. Çünkü polisler kaka insanları almaya gelirlerdi ya korkulacak bir şey yoktu. Az sonra babam iki yanında polis ve ellerinde kelepçeyle birlikte sokak kapımızın önünde belirdi. Kalakaldım. O şaşkınlıkla saatlerdir uğraşarak yaptığımız barajın üzerine basarak koşmuştum eve doğru ama minibüs çoktan hareket etmişti bile babamı alarak. Kafamı apartmandan içeri uzattığımda annem merdivenlerde ağlıyordu. Neler olup bittiğini anlayamamıştım. Babam suç olan bir şeyi yapmışsa o beyaz önlüklü doktor neyin nesiydi? Dizden aşağı dermansız kalan bacaklarımla yavaşça merdivenleri çıkıp annemin yanına gittim. Daha birkaç gün önce yediği dayakların izleri duruyordu anneciğimin hem bedeninde, hem ruhunda. Evet babam annemi de bizi de döverdi sürekli. Ama babalar hem döver hem severdi ya bize kalkan tüm eller, tüm tokatlar normal bir şeymiş gibi kazınmıştı hafızamdaki çocukluk bölümüne. Peki ama döven baba neden hiç sevmiyordu? İşte bunun sorusuna hiç cevap bulamadım blog.

Karısını ve çocuklarını dövmek miydi yoksa babamın polisler tarafından evden götürülmesine sebep hala bilmiyordum. Annem "git oyna yavrum" dedi. İtiraz etmedim. Annem bir şey söylediğinde ikiletilmesinden hoşlanmazdı çünkü hiç. Az önce merdivenleri çıkmaya derman bulamadığım bacaklarımla koşarak birkaç dakika önce yarım bıraktığım oyunuma, yanlışlıkla basarak geçtiğim baraja doğru başlamıştım ki adımlarımı atmaya, karşı arsadaki arkadaşlarımdan gelen "Selma'nın babası deliiiiiii Selma'nın babası deliiiiiiii" sesiyle irkildim. Kovamla küreğimi aldım. Az önce farkında olmadan bozduğum barajı bu kez terliklerimden içeri çamur gireceğini ve annemin kızacağını bile bile tekmeleyerek bozdum. "Benim babam deli falan değil tağam mı. Deli değil benim babam".... Onlara karşı neden apar topar götürüldüğünü bilmediğim babamı savundum savunmasına ama daha arkamı döndüğüm anda başlamıştı gözlerimden yaşlar akmaya ve galiba dedikleri doğruydu. Kapının önüne rahmetli dedemin zamanın şiddetli selleri eve girmesin diye yaptığı setlerden birinin üzerine oturdum şaşkın, mutsuz ve olan biteni anlamaya çalışarak dalgın gözlerle etrafıma bakınıyordum. Baba benim babamdı ama onunla ilgili benim bilmediğim bir gerçeği arkadaşlarım biliyordu. Hayata belki de ilk o an kızmıştım blog, her şeyden en son benim haberim olduğu için.

Bir doğum lekesi gibi hayatımıza yapışan bu gerçek günler geçtikçe, ben büyüdükçe küçülüp yok olacağına daha da belirginleşip, daha da derinleşiyordu sanki. Çocukluğum, ergenliğim babamın her sonbaharda daha da azıtan hastalığı yüzünden acı içinde geçti. Sonbaharları bu yüzden sevmem hiç. Hafızamda hayatıma dair hatırladığım en eski kalıntılar olan babamın bir sonbahar günü Bakırköy'e götürülüşü hikayesi her yıl tekrarlanıp durdu. Manzara hep aynıydı, feryatlar, gözyaşları, babamı alıp giden minibüsün arkasından bakışlar hep aynıydı. Bir tek zaman değişiyordu, bir de polis minibüsüyle polisler ve doktor. Biz hep bir aile olamamanın, babamıza evimizin direği diyememenin burukluğuyla, arkadaşlarımızın babası deli çocuklar diye dalga geçmeleriyle, çevremizin, konu-komşumuzun bize acıyarak bakmalarıyla büyüdük. Evet seneler öyle ya da böyle geçti. Hayat devam etti. Biz şizofren baba gerçeğini kabullendik ama üstü başı oyun kokan, baba sevgisine hasret çocukluk günlerimiz hep gözyaşıyla, hep boynu bükük geçti. İçinde babamız olan minicik ve gerçekleşmesi mümkün hayallerimiz hiç gerçekleşmedi. Babamızla Bakırköy'de kaldığı zamanlar hariç aynı çatı altında ama ona dünyanın öbür ucundaymışız gibi uzak büyüdük. Babam bize hiçbir şey vermediği gibi bizden çok şey alıp götürdü. Hepimize hayatımızın sonuna kadar sırtımızda taşıyacağı izler bıraktı. Hep önümüze çıkacak ve binlerce isyan saydıracağımız izler. Biz normal bir aile olmayı, normal bir babanın çocukları olmayı isterdik blog, annem de normal bir adamın karısı olmayı elbette. Ondan tek istediğimiz tedavi olup bize el uzatması, hayata bizle beraber tutunmasıydı. O bunu hiç yapmadı. Belki de yapamadı bilmiyorum. Elbette bu hastalık onun seçimi değildi, kim isterdi ki şizofren olmayı?

Ömrüm boyunca hiç kutlamadığım babalar gününü mü geri getirmek zor, yoksa girdiği birçok oyundan babası deli diye ağlatılarak atılan, oyun oynamak yerine  merdiven altlarında, sokak köşelerinde ağlayarak geçirdiğimiz çocukluk günlerimizi mi?

Söylesene blog, hangisi daha zor?