Sende hiç baslamamış şey ya bende hiç bitmemişse?

Kayıtsız şartsız teslim olduğun insanlar vardır. Onlar adım atmazlar. Senin için, siz olabilmek için hiçbir şey yapmazlar. Ne düşündüklerini,  ne hissettiklerini söylemezler ve en önemlisi de asla ümit vermezler. Baştan hep bellidir sınırları sonra seni üzdüğünde vicdan yapmamak için. Ben ümit vermedim ki diyebilmek için. Kendilerini neyin mutlu ettiğini, neleri sevdiğini, neleri sevmediğini söylemezler. Hep uğraşırsın, debelenirsin, gözlerinin durup durup uzaklara neden daldığını, hiç olmayacak zamanda yüzünü kaplayan tuhaf hüznü çözmek, hep arkasına sığındığı umursamaz rahat insan maskesini indirmek, onu gerçekten anlayabilmek için. Ama o seçilmiştir tarihin bilinmeyen en eski zamanında ve çoktan akmaya başlamıştır içinden bir şeyler hızla ona doğru.

Yenilirsin hep, içinde hiç tükenmeyen günden güne büyüyen o insana. Kızarsın, küsersin, söversin, bağırır, isyan edersin, pes edersin "yeter artık bitti" dersin ama kendini kandırırsın aslında. Çünkü ondan kaçarken yine onda bulursun kendini. Bir zamanlar onu yerleştirdiğin ve başkalarıyla doldurmaya çalıştığın o büyük boşluk her seferinde daha da büyür ve bir bakarsın ki içinde yok etmeye çalışırken büsbütün ondasındır. Artık bitti deyip başka insanlarla tanışmayı denersin. Onu da beceremezsin. Bu yaraya gelse gelse ancak bu yarayı açan iyi gelir deyip hayatına giren insanları, belki de karşına bugüne kadar çıkıp çıkabilecek en iyi insanları, seni mutlu edebilecek en büyük fırsatları tepersin. Ne için? "Sen hep bir yerinde ol hayatımın" diyen birinin hayatında koca bir hiç olabilmek için.

Kapanmamış defteridir onlar hayatının. Arada bir açar okursun, duygulanırsın. Bazı satırlarında tebessüm kaplar yüzünü, bazı satırlarında sonsuz bir hüzün. Dilini bilmediğin yabancı bir ülkede gibi hissedersin kendini. Hani sen her şeyini anlatırsın da kimse seni anlamaz ya, işte öyle. Bazen bir kokuyla, bazen bir şarkıyla, bazen bir midye kabuğuyla, bazen bir topaçla, bazen bir filmin en saçma sahnesinde, bazen birlikte yürüdüğünüz bir yoldan geçerken, bazen bir şiir okurken, bazen bir kitabın satırlarında çıkıverir ona karşı içinde bastırmaya çalıştığın duygu. Ne yapacağını bilemezsin. Elin ayağına dolanır. Böyle böyle hep en başa dönersin, hep başa sararsın ilerlemek bilmeyen hikayeni. Bundan mıdır ki hep ilk günkü gibi taze kalır o heyecan?

O yerleşmişken en güzel yerine hayatının sense öyle arada bir tozu alınan süs eşyası gibi sıranın sana gelmesini beklersin farkedilebilmek, dokunulmak için. İçindeki O'na rağmen O'nsuz yaşamaya alışmışsındır farkında olmadan ve O bir gün hiç beklemediğin bir anda yıllardır duymak isteyipte duyamadığın bir yürek dolusu sözle çıkıverir karşına. Yine gözükür sana o dilini bilmediğin yabancı ülke yolları...