En Zoru da Beklemekmiş

Ameliyattan daha çok hayal kırıklıkları canını acıtan supercellma'dan Selamlar Sevgili Blog,

Çarşambadan beri en yakın arkadaşlarımın ziyaretime gelmelerini beklerken gözlerim yollarda kaldı. Böyle bir ağlamaklı bir garip haldeyim ki sorma. Gelmeyi görmeyi bırak bir tanesi Perşembeden beri aramıyor bile. Bugün Pazar. Ben olsaydım ilk gün koşa koşa gider hiçbir şey yapamasam da yanında olurdum arkadaşımın. Salaklığıma doymayayım diyorum ama sonradan da kızıyorum en yakın arkadaşlar koşmayacak da kim koşacak diye. Ama bak işte onlar beni yalnız bıraktı. En dış kapının dış mandalı dediğim, en ummadığım insanlar bile defalarca arayıp sorarken hatta evimin yolunu tutarken dostum dediğim arkadaştan öte gördüğüm bu insanların bana yaptıkları ne sence? Yoksa ben bu kimilerinin kedi götünü görmüş yara zannetmiş yorumunu yaptığı ameliyat işimi çok mu abartıyorum?  Bu öyle kimsenin umursamak, ilgilenmek zorunda olmadığı bir durumda benim mi haberim yok? Hayatımda ilk defa ameliyat oldum ben. Günlerce onun verdiği stres, heyecan, acaba ne olacak kaygısı oldu zaten üzerimde. Hep soğukkanlı davranmaya, kendimi telkin etmeye çalışsam da artık bugün gücüm kalmadı. Moralim diplerde. Yalnız yaşamanın en kötü yanı rahatsızlandığımda yanımda olacak, benimle ilgilenecek birinin olmaması. Çok sağolsun ablam gündüzleri, annem de çalıştığı için akşamları gelip refakat ediyor bana. Bir tek Cuma günü koca gün yalnızdım. O gün ablam işi olduğu için gelemedi. Sabah ilaçlarımı içtikten sonra uyuyamadım ya geçmek bilmedi o gün yeminle. Tavan, duvarlar üzerime üzerime gelir gibi oldu. Kalksam kalkamıyorum, otursam oturamıyorum. Felçli insanlar gibi saplanıp kaldım yatağa. O gün insana, yanımda olacak birine daha fazla ihtiyaç duydum. Kucağımda laptop internette gez gez, kitap oku oku nereye kadar. Ben hadi akşamları hep yalnızım ama alışmamışım gündüzleri kalabalık bir ortamda insanlarla kaynaşarak çalışmaya. O gün berbat geçti benim için.

Tanıdık olacak manyağın biri de netten aa ziyaretine gelenlerde mi oluyor? Bu ne ayol görende kalp ameliyatı oldun sanır. Alt tarafı kıl dönmesi dedi. Böyle patavatsız insanlar da var. Ağzına sıçtığımın karısı geçmiş olsun demek için mi yazdın moral bozmak için mi? Kıl dönmesiymişmiş. Gel de göstereyim sana açıp ne halde olduğumu. Karşıdan atıp tutması kolay tabi. Bak ya nasıl hasta yatağında zorla söylettiriyorlar insanı. Töbe Töbe yarabbi. Ulan apandisit ameliyatlarının bile çoğu iki dikişle yapılıyormuş. Bende içte bir, dışta beş olmak üzere toplam altı dikiş var. Sonuçta bıçak değdi hem bunun büyüğü küçüğü mü olur? Mevlam inanmayanın başına versin. Başka bir şey demiyorum. Yalnız başıma çişimi bile yapamıyorum. Klozete oturmam yasak olduğu için ayakta belki bir şeye lazım olur diye atmadığımız eski yoğurt taslarına işiyorum erkek çocukları gibi. Büyük tuvaletimi hiç söylemiyorum bile. O durum tam bir rezalet. Ayy bakma utanıyorum, ayy bakma sıkılıyorum triplerimi bir tarafa fırlattım mecburen yardım istiyorum yanımdaki insandan. Yani diyeceğim o ki Allah kimseyi muhtaç etmesin.

Hal böyleyken ben arkadaşlarım bugün kesin gelirler deyip gece 22:30'lara 23:00'lere kadar bekleyip, artık geleceklerinden umudumu kesince de aa olsun bugün işleri vardır, yarın kesin gelirler diye teselli ettim kendimi hep. Ama sanırım yollarını gözlediğim insanlar için çoktan unutulmuşum bile. İyi günde gezmeye, tozmaya, eğlenmeye gelince dibimde biten, yanımda olan insanlar bugün yanımda yoklar. Hadi birinin annesi rahatsız, hastalığa diyecek lafım yok. Bir diğeri de o gelmeden gelemiyor. Ama geçtiğimiz hafta işe başlayan ve gelmemek için hiçbir bahanesi olmayan arkadaşım gelmediği yetmiyormuş gibi üstüne bir de mesajlarıyla sinirlerimi bozdu. He biir de sevgili yapan bir arkadaşım var ki zaten ona hiçbir şey diyemiyorum. Sabır, anlayış, hoşgörü diye diye Yunus Emre gibi oldum yeminle. Çok bile sustum çok bile dayandım. Bir zamanlar yediğimiz içtiğimiz ayrı gitmeyen, yanından ayrılalı yarım saat olmadan üstüne bir de saatlerce telefon konuşması, msn muhabbeti yapıp kikir kikir kaynattığımız arkadaşımı görmez oldum. Birkaç saat maçta falan denk gelirsek ne ala. Ona mı kızayım, bu olanlara sebep olan erkek arkadaşına mı kızayım bilmiyorum. Sanırım ona kızmalıyım. İnsan arkadaşının mutlu olmasını ister elbet ama öte yandan da kimse unutulmak, arka plana atılmak istemez. Yanlış mıyım? Her şeyi geçtim hadi yoğundur, hadi işi gücü vardır deyip kendimi kandırmaya çalışırken bir de erkek arkadaşı tarafından Cuma günü bir cafede, dün Mudanya'da etiketlendiğini görünce moralim iyice bozuldu. Gezmeye bulunan vakit bana ziyarete gelmek için bulunamadı bir türlü. Her şeyde bir hayır vardır derler ya o söze günden güne daha fazla inanır oldum. Hastalığım sayesinde gördüm göreceğimi..

Neyse ağlamaktan gözlerim şişti yine. İlaçlarımı içeyim de kestireyim biraz. Nasılsa gelen giden yok.

:(