Cennetteki Meleğime Mektup...

Hiç görmediği, hiç dokunmadığı, kucağına alıp kokusunu içine çekemediği halde minik yeğeninin ölümü kendisini çok derinden sarsmış Supercellmadan pek keyifli olmasa da Selamlar Blogcum

Özlenen Sevgiliye, Şizofren Babama yazdığım mektuplara bir de Cennetteki Meleğime yazdığım mektupların ekleneceğini kim bilebilirdi ki? Hayat çok garip. Öyle ki bazen elden bir şey gelmiyor en çok da buna içim acıyor...

Songül Berna'mızı hastaneden gelen acı bir haberle doğumunun 30.gününde kaybettik. Miniğimiz annesinin hastalığından ötürü içtiği onca ilaca rağmen hayata tutundu, düşmedi, erkenden bile erken parmak çocuk olarak doğdu, en zor günlerini atlattı, yaşar bu kız desek de, O'nun için birleşmiş olsa da tüm kalpler, O'nun için edilse de tüm dualar en iyisini bilen Rabbim O'nu en güzel yere Cennetine aldı. Anne babasına şefaatçi olacak müjdesini vererek.

Hayatı boyunca çok zor günler yaşamış, acı çıtası epey yüksek olan, her şeye karşı dirayetli, güçlü olan ve en kötü anlarda bile yanındakilere moral olan ben, bu olayda gümledim. Şu an her şey fasa fiso. Cenazeye hem görürsem dayanamam diye hem de bir ekip arkadaşımız yıllık izinde, işler de çok yoğun diye kalamadım. O gün birkaç saat izin aldık, ablamı, eniştemi, yeğenimi görüp işe döndüm. En zoru da ayakta durmaya mecali, konuşmaya isteği yokken insanın birilerini teselli etmek zorunda kalmasıymış. Ablam perişandı, eniştem ve yeğenim ona keza. 20 yıllık eniştemi ilk kez hıçkırıklarla ağlarken gördüm. O an bittim zaten. Tam susmuş biraz sakinleşmişken sehpanın üzerinde bebeğe her gün anne sütü sağdıkları süt pompasını ve biberonunu görünce dağıldım bu kez. Ablamlar cenaze işlemleri halletmek için miniği hastaneden almaya giderken biz de Müküyle işe geri dönmek üzere çıktık. 

Küçücük bir tabutla vermişler bebeği. O kadar küçükmüş ki tabutun içinde kaybolmuş yavrum. Sabaha karşı ölmüş. Ve ölüm işlemleri, çıkış işlemleri şu bu derken çıkışı öğleden sonrayı bulabilir diye morga koymuşlar miniğimi. Minik bedeni kokmasın diye de ilaçlayıp, çokça sarmışlar. Biz bebeği haftasonu eniştemin "bari fotoğrafını görelim n'olur çok merak ediyoruz bebeği hepimiz" diye yalvar yakar hemşireye cep telefonuyla çektirdiği fotoğraflarda gördük yalnızca. Ablam ölüsünü göremem, görsem de dayanamam dese de anne babasından daha metanetli olan yeğenim kucağına almış kardeşini, anne mutlaka görmelisin hiç fotoğraflardaki gibi değil, ölü gibi bile değil, sanki hafif bir tebessüm var yüzünde, mışıl mışıl uyuyor gibi, bembeyaz, tertemiz deyince ablam da görmüş miniği defnedilmeden önce. İyi ki görmüşüm, fotoğraflardakiyle alakası yok, melek gibiydi deyip deyip ağlıyor şimdi de. Anne karnında yatar gibi yattığı için küvözde, öyle ölmüş, yıkanırken bile elleri yanaklarında dizleri karnına çekikmiş, öyle yıkanmış, öyle de sarılıp gömülmüş zaten. Hamitler Mezarlığı'nın Bebek Mezarlığı bölümüne defnedilmiş Songül Berna'mız, başındaki mezar taşına adı bile yazılamadan, 1105 diye bi numara verilerek. 

Her ölüm ani, her ölüm acı, her ölüm zor elbet. Ama benim en çok içimi acıtan onun minicik bedeninin toprak altına girmesi oldu daha kucağımıza bile alamadan. O kötü haberi duyduğumdan beri gözyaşlarım ara ara geçici tükenmeleri dışında hiç dinmedi. Ne kimse sus ağlama dedi, ne de ağla ağla açılırsın. Kimse elleşmedi beni. Çalan her telefonda, iş arkadaşlarımdan birinin yanıma gelip her başın sağolsun deyişinde yine depreşti duygularım, yeniden başladım ağlamaya. Bugün Pazartesi ama sanki ben hala Perşembe'yi yaşıyorum.

Hiçbir söz teselli olmuyor bana, sırtımı sıvazlayan hiçbir el güçlü hissettirmiyor kendimi. Sadece yaşasaydı daha kötü mü olurdu, sakat mı olurdu, ömür boyu acı içinde mi yaşardı düşüncesi aklımıza geldiğinde biraz rahatlıyor içimiz bir de senin şimdi en güzel yerde en güzel şekilde olduğunu bilmek. Yine de her şeye rağmen hayatta kalmanı tercih ederdik ama Rabbim en iyisini bilir, seni yıllar sonra veren de o, tertemizken alan da o... Elden bir şey gelmiyor bazen...

Ben senin için ağlıyorum diye teyzesinin melek kuzusu Songül Berna'm, "niye bu kadar ağlıyor ki o bebek zaten prematüreydi, yaşayıp yaşayamayacağı bile belli değildi" diyen hissiz insanlar varmış. Oysa sen benim yeğenimdin, görmesem de, dokunamasam da, sımsıkı sarılıp koklayamasam da, senin için aldığımız papaları giydiremesek de o minicik ayaklarına... İnsanın yeğenine ağlaması çok normal değil midir?  Öldüğünde kedilerine, köpeklerine, kuşlarına bile ağlarken insanlar...

Seni şimdiden çok özledim teyzecim, şimdiden çok özledim seni...Anlatılamaz, tarif edilemez kadar çok.