Yarı Yılı Devirirkene

Bu, yazmak benim için bir antidepresan, yazmak benim en iyi ilacım, blog da benim bir nevi ağlama duvarım diyen esas kızımızın iç döküş yazısıdır. Belki çoktan yazılması gereken geç kalınmış bir yazı bu, belki de tam zamanında yazılmış.

Fazla enerjik, fazla sosyal, fazla insancıl, fazla yardımsever, fazla iş bitirici, hayatı fazlaca tiye alan, eğlenmeyi ve hayatı hakkıyla yaşamayı seven biri olarak, birçoğunuza göre hakkaten de isminin hakkını veren super biri de olsam ben aslında sıradan bir insanım. Sıradan olmayışım beni okuyup, okuduğu kadarıyla bilenler için geçerli. Bir de benim gibi olmak isteyip, benim yaşadığım hayata sahip olmak isteyip olamayan insanlarla sınırlı. Bir nevi model, bir nevi örneğim ben. Yoksa dünya nüfusunun geri kalan kısmı için ben; herhangi biriyim.

Yeri geldi burada liseli kız gibi kalp çarpışlarımı paylaştım sizinle, yeri geldi çocukluğumda iz bırakan en acı hatıraları. Yeri geldi tırnağımı, ojemi, yeni aldığım pantolonu post konusu yaptım hayatımı sizlerle paylaşabilmek için, yeri geldi kasığımda dönen kılı. Ama bildim ki bir yerlere ulaşıyor bu karaladıklarım, bir yerlerde duyuluyor bu sessiz sedasız haykırışlarım, o yüzden aklıma estikçe içimden geldiği gibi yazdım. Sanal dediğimiz ama illa ki gerçeklik kısmı olan bu dünyada kablolar, klavyeler, ekranlar, mouselar aracılığıyla bir yer edindim hayatınızda, belki gün geçtikçe daha kalıcı olan, belki de günden güne yitip giden. Kim bilir.

Bazen gülerek eşlik ettiniz bana, bazen gözyaşlarınız hıçkırıklarınıza karıştı. Ama mutlaka bir şeyler hissettiniz. Belki kendinizden bir şeyler buldunuz, belki tüh ya dediniz, belki aman beya sıktın deyip kapadınız ekranlarınızı. Ama derler ya paylaştıkça artar mutluluklar, paylaştıkça azalır mutsuzluklar, burdan yola çıkarak ne var ne yok döktüm ben de eteğimdeki taşları.

Blogu açma sebebim, blogumda en çok yazdığım konu olan adamlardan bahsettim size. Hala unutamadığım, ağzıma sıçsa da vazgeçemediğim, ömrüme dileyip dualarıma kattığım, bana bunu da yapmıştı şerefsiz deyip saydığım, sövdüğüm adamlardan. Bir gün birini anlattım, bir başka gün bir diğerini. Belki anlamadınız ne ayak lan bu kız dediniz, belki kafa karışıklığımı, içimde gün be gün büyüyen duygusal boşluğu, insan yerine koyulma ihtiyacımı anlayıp elleşmediniz hiç. Bazılarınızınsa gözünü korkuttu bu kabarık liste, öyle ya bununla ilgili karşıdan kaşar gibi görünüyorsun yorumları da gönderdiniz bana, "sana yaklaşmak isteyen insanlar varsa da ürkütüyorsun" ları içeren sözüm ona uyarı mailleri de. Ama hepiniz kendi anladığınız gibi anladınız beni. Oysa ben anlatmak istediklerimden sorumluydum, sizin ne anladığınızdan değil.

Yaşamının tamamına yakını mücadelelerle, inandığı şeyleri başarmak uğruna, kafasına koyduğunu yapmakla, bozulan sağlığını, yerle bir olan psikolojisini, ekonomik durumunu düzeltmekle geçiren biriyim ben. Bu yüzden hep diyorum ya 27 yaşındayım ama 1 yıldır yaşıyorum diye. Öyle çünkü. Yalnız yaşamaya başladıktan sonra olanı, biteni daha rahat düşünür, daha az irdeler oldum. İnsanları daha fazla boşvermeye başladım. Hayatı daha fazla umursamamaya. İşte tam da bu noktada düşündüklerimi, hissettiklerimi, yaşadıklarımı paylaşacağım yeni kimselere ihtiyacım vardı. Daha önce hiç tanımadığım yeni kimselere. İşte bu yüzden burayı açtım.

24 Ocak 2012'de başladığım Blog macerasının 6.ayını devirdim. Blogumla aynı tarihte doğan bir bebeğim olsaydı şimdi agu bugu demeyi ve yavaş yavaş emeklemeyi öğrenmiş olacaktı. O bebeğin sıralamayı, yürümeyi, konuşmayı, koşmayı öğrendiği nice güzel günler görmeyi diliyorum -sevenlerimle birlikte- diğerleri mümkünse bizden uzak Allah'a yakın olsun. Yarı yılı devirirken bana bu macerada eşlik eden, mutluluklarımda yanımda olduğunu hissettiren, kendimi yalnız hissettiğimde el uzatan bana destek olan herkese çok teşekkürler. İnsanlığımdan, dürüstlüğümden, kendimden bir şeyler kaybetmeden, inandığım gibi yazmaya devam ederek yürüyeceğim bu yolda o bebeği hep birlikte büyütürken yanımda olmanız dileğimle, iyi ki varsınız. Haydin başş başşş!! mehehe ^.^