Bir Gün Her Hikaye Biter.

Şarkısı

Eve az önce geldim. İçeri girer girmez yalnızlıkla karışmış kokun çarptı yüzüme. Daha birkaç saat öncesinde oturduğun çekyat bomboş. Sehpanın üzerinde içtiğin sigaraların izmaritleri duruyor. Onlar bile sen kokuyor sanki. Ben izmaritten nefret ederim bunlarıysa atmaya kıyamadım. Bu kez daha çok alıştım sana. Bu yüzdendir ki gidişinle sağır edici bir sessizlik kapladı evin her yanını. Yanında ağlamamak için zor tuttum kendimi. Sarılıp veda ettikten sonra dönüp el sallamayışım bu yüzden. Gözyaşlarımı gör istemedim. Arkamı dönüp kapıdan çıktığımdan beri ağlıyorum çünkü. Belki de bu yüzden ben vardım diye aradığında kötü gelmiş olabilir mi sesim?

Keşke burada olsan da yine sıkış tepiş uyusak. Bu yatak tek kişiye fazla büyük. Yastığıma birkaç tel saçın düşmüş, bardakta dudak izlerin var. Her şeyimi aldım, hiçbir şey unutmadım diyorsun da bende daha da derinleşen yerini ne yapmalı?

Çekyata oturdum. Dün gece, bu sabah, orada öylece durup sigara içerken gözlerini hiç kaçırmadan bakışların geldi gözümün önüne. En huzur bulduğum anlar onlar. Yokluğunda ardı ardına sıralarken cümleleri hafızamda, seni görünce hepsi nasıl da uçup gidiyor bi çırpıda. Bu yüzden hep seni dinliyorum dediğinde sessiz kalışlarım. Bir körün renkleri anlatması kadar zorken benim sana olan hislerimi anlatmak sense kalkmış bana ne var ki bende yıllardır vazgeçemedin diyorsun. Ah bi anlatabilsem!

Ben yine senden vazgeçmişken geldin bana. Tam artık kapatacakken içimdeki sen defterini. Hadi ilkinde görüşmeden bir şeylere karar veremeyeceğimiz için geldin. Peki bu kez niye geldin? Ve yine bana, sana ve hiç olamadığımız bize dair hiçbir şey konuşamadık. Ben defalarca sana açıldım, yazdım, döktüm içimdekileri, yine bi boka yaramadı, yine hiçbir şey değişmedi. Senden umudu kesip hayatıma birilerini sokmaya çalıştım, kendimi kandırıp sevgili olmaya çalıştım, hatta abartıp sevmeye çalıştım, bazılarında başarılı da oldum, alıştım, sevdim, benim sevgilim oldu, senin sevgilin oldu. Yine de kopmadık, kopamadık birbirimizden. Sen hep bir kenarında, köşesinde oldun hayatımın. Oysa ben istiyorum ki merkezinde ol. Biz niye sevgili olamıyoruz soruma "mesafeler" dedin. Aynı şehirde yaşayıp benim sana karşı hissettiklerimi hissedemediğim insanlar geldi bir bir gözümün önüne.  Bugün çıkıp gelsem İstanbul'a buradaki her şeyi bırakıp ne yapacaksın? ne diyeceksin? İlk gelişinde seni yıllardır tanıdığım halde ilk kez görecek olmanın verdiği merakın, acaba bana karşı ne hissedecek endişesinin yerini aa beni özlemiş bu yüzden aylar sonra tekrar geliyor sevinci aldı. Sabah telefonumda Bursa'ya gelmek istiyorum mesajını gördüğümde "yok lan rüyadır bu" deyip vurup kafayı tekrar devam etmiştim uykuma kaldığım yerden. O derece ciddiye almadığını düşünüyorum beni sen hesap et. Ben senin hep geçiştirdiğin, hırçınlaştığında yatıştırdığın ama kaybetmeyi hiç göze alamadığın biri oldum hep. Sen, beni isteyen onca insan umurumda değilken yıllarca hiç görmediğim halde kaybetme korkusu yaşadığım adamdın. Beni etkilemek için hiçbir şey yapmadığın halde ve ben sana seni sevmek konusunda hiç torpil geçmediğim halde hep en önemli yerinde oldun hayatımın. Sana kendimi, bendeki seni anlatmak bu kadar zor olmasaydı belki beni anlamaya çalışır, bana inanır, hayatımda olurdun zaten.

Ben yapabileceğim en güzel, en iyi, en büyük şeyi yaptım. Seni sevdim. Hep. Hayatım/ndaki insanlara rağmen. Vazgeçmeden. Biliyorum ki kader seni bana, benim sana hayır diyebildiğim zaman verecek. Bir gün her hikaye biter ama sen henüz başlatmadın bile...

Nutella'ya

(yağmur, votka, sen kokan izmaritler, gözyaşlarım.)