Pilim Bitti Benim.

Sevgili Blog,

Sana belli etmemeye çalışıyorum ama haftalardır tarif edilemez bir yorgunluk var üzerimde. Ne kadar erken yatarsam yatayım, ne kadar çok uyursam uyuyayım illa sabah alarm çaldığında defalarca beşer dakika erteleniyor o saat. Amaaan şimdi yatayım sabah erken kalkar yaparım dediğim duşlar hiç yapılmıyor. Her gün duş yapmayı adet edinen ben bir gün bile ertelesem bu işi sanki aylardır yıkanmamışım da kokuyormuşum gibi hissediyorum. Kendimi böyle kötü hissedeceğimi de çok iyi biliyorum ama yine de yapmıyorum. Yalan değil elimi kaldıracak enerjim yok. Neden böyle bilmiyorum. Kendime izin vereyim şimdi yatıp dinleneyim, uyuyayım, yarın erken kalkarım ne yapmam gerekiyorsa yapıyorum diye yatağa atıyorum ya kendimi ama işin kötüsü uyuyamıyorum da.

Servisi şans eseri kaçırmıyorum. Ama şansımın da bana tahammülü kalmadı artık biliyorum. Yeter bee kaldır koca kıçını da bir gün de erken uyan diye sövüyor bana, biliyorum. E haklı da. Böyle üzerimde atılamayan ve her gün üzerine ilave edilen bir yorgunluk var. Bu yorgunluğum nedeniyle de sabahları serviste sızıyorum ister istemez. Umarım horlamıyorumdur. Yoksa ne rezillik yaa öyle hor hor hor.

Bir de başım ağrıyor sürekli ve sanki gözlerime iğneler batıyor gibi. Köz kapaklarım da balon gibi şiş. Biraz daha şişerse Çinliler ya da Japonlar gibi çekik gözlü olacağım. Kışın o gri, kasvetli insanın ruhunu daraltan havası yavaş yavaş terketmeye başladı buraları ama beni terkedemedi anlayacağın. Ne makyaj yapasım var, ne saçlarımla uğraşasım. Tecavüze uğramış gibiyim. İçinden ruhu çıkmış bir et yığını gibiyim. Yolda yürürken yer ayağımın altından kayıyor da düşecekmişim gibi oluyorum. Hele ki merdiven iniyorsam demire tutunmadan inemiyorum. İşteyken de klavyenin üzerine yığılacakmışım gibi. Çişim geliyor da tuvalete bile gidesim yok. Utanmasam altıma işeyeceğim. Osurmaya bile üşeniyorum. Durumum bu özetle. Herkes sen iyi misin? neyin var? diye soruyor. İyiyim diyorum, geçiştiriyorum. Yalan lan hiç iyi değilim aslında. Mal mal bakınıyorum etrafa öyle boş gözlerle.

Yorgunum çok. Muhtemelen de sebebi çok tanıdık. Bir yığın erkekle uğraşmaktan, onları anlamaya çalışmaktan, alışmaya çalışmaktan, kendimi anlatmaya çalışmaktan yorgunum. Her konuda tuttuğumu koparıyorum, aklıma koyduğumu başarıyorum da bir şu gönül işlerinde dikiş tutturamıyorum. İyi bir sevenim ama iyi bir sevgili olmayı beceremedim bir türlü. Benim ağzına sıçtığımın kaderim de yemiyor içmiyor ağ örüyor. Senaryo hep aynı. Çabalıyorum ve sonuçta hep elimde kocaman bir sıfırla kalıyorum. Bildiğin hep başa dönüyorum, her seferinde biraz daha yorgun, biraz daha karamsar. Evet arada yüzümü güldüren şeyler olmuyor mu, oluyor. Ama kocaman bir boşluğu doldurmayacak kadar küçük sevinçler. Sabun köpüğü gibi hemen yok oluveriyor bir de. Bu boşluğu nasıl dolduracağımı da bilmiyorum. Korkuyorum ki o boşluk daha da büyürse hiçbir şeyden zevk alamayacağım gibi. Yani anlayacağın boku yemiş durumdayım. Daha önce her türlüsünden depresyona girmiş, bu konuda master yapmış biri olarak biliyorum ki bu depresyon değil. Ama bu ne ağzına sıçayım? Ne bu?  Yorganın altına girip aylarca çişe bile kalkmadan uyumak istiyorum. Bu arada da bu lanet miskinlik bir an önce defolup gitsin benim üzerimden. Yoksa arabeske bağlayıp hepinizin içinizi karartacağım. Hadi ben tuvalete gidiyorum hem bir işeyeyim hem de kestireyim biraz biri gelip kapıyı çalana kadar.