Çocukluk Özlemim Pijama ve Nevresim Takımları

18 yaşına kadar gece problemi yaşayan biri olarak ne doğru düzgün bir pijamam oldu, ne de bir nevresim takımım. Olsa n'olacak? Gecenin bir vaktinde tatsız bir şekilde ayrılırdık en sevdiğim pijamamla ya da nevresimimle. Ablamlardan kalan pijamalarla büyüdüm, bir de yastığı, çarşafı, yorgan kılıfı tekir bekir nevresimlerle. Çarşafımın altına muşamba yayılırdı. Ne sinir hışır hışır bir ses çıkarırdı uyku arası sağımdan soluma dönerken. Kardeşlerime çok kadar özenirdim, yattıkları şekilde kalkmalarına, ahh ahh!

Çocukluğum rahatsızlığım nedeniyle altı yaşımdan beri antidepresan içmekle geçti. Benle birlikte dozları da büyüyen. Psikiyatrinin konusuymuş gece problemleri. Hangi doktora gitsek psikolojik dediler. O zamanlar depresyondu, antidepresandı şimdiki kadar popüler değildi tabii. Ben her ay eczaneye gidip yeni bir kutu Tofranil hap istediğimde eczacıların benim geceleri altını ıslatan bir çocuk olduğumu anlayacaklarını düşünüp utanır, ağlardım. Annem alırdı.

Annem doktor, hoca ne duyduysa götürdü beni, ne duyduysa denedi. Bazen acı acı sular içtim, bazen zehir gibi macunlar yedim. Lakin ne denediysek olmadı, iyileşemedim. Ömrüm boyunca iyileşemeyeceğimi, bu hastalık yüzünden hiç evlenemeyeceğimi düşünür geceleri sessizce ağlardım. O hapları yıllarca içtim. Taa ki 18 yaşıma kadar. İyi geldiği zamanlar da oldu, hiç bir etki etmediği zamanlarda. Ve o kabus hastalık bel kemiğimin 18 yaşımda kendiliğinden kapanmasıyla siktir olup gitti ama ben okul gezilerine ve yatıya misafirliğe gidemeden büyüdüm. İçimde yaradır.

İlkokul birinci sınıfın ara karnesinde kiracımız Saniye Abla İstanbul'dan fuşya pembe, elinde papatya sepeti olan kız baskılı bir pijama takımı almıştı bana. Yatana kadar giyerdim ama yatmadan önce çıkarırdım, eskimesin diye. Çocukluk işte. Şimdiki aklım olsa hep giyerdim, hastalığıma rağmen, eskiyeceğini bile bile. O yüzdendir ki bu pijamanın ve bu nevresim takımlarının benim için değeri paha biçilemez. Onlara özlem duyarak büyüdüğüm çocukluğuma ithaf ediyorum.

Artık çok güzel pijamalarım da var nevresimlerim de. Ama ben hayalleri olan o küçük kız çocuğu değilim, büyüdüm.

Hepinize tatlı rüyalar!