Bu parmak şişer, bu tırnak düşer, bu gizemi de çözse çözse Müge Anlı çözer

Bugün bayan personel müdüremiz Tubişin doğum günüsüydü. Çok seviyorum ben bu kızı. Sürpriz yapıp çiçek söyledim Gemlik'ten. Çiçekler geldiğinde yerinde yoktu, ben teslim alıp masasına bıraktım. Masasına gelip çiçeğin üzerindeki notu görünce koşarak gelip sarıldı bana, gözleri dolu dolu teşekkür etti. Sevdiğim insanları mutlu etmeyi seviyorum, gözlerinde gördüğüm o parıltı, yüzündeki o mutluluk her şeye bedeldi. Sonra kızlarla gülüştük, işte sana da gönderenler olsun falan dediler. Bugüne kadar gönderen olmadı, bundan sonra da olacağını sanmıyorum dedim, kikirdeştik. Öyle geçip gitti.

Ayrıca bugün, hayatımın içine sıçan evliliğimin ilk adımını attığımız nişan yıldönümümüzdü, atmaz olaydık :) Neyse bitti, gitti. Bu kısmını siktir edelim, silelim tarihlerden. Asıl büyük gün üç gün sonra. Küllerimden yeniden doğuşumun Supercellma oluşumun, Ex kocama "vakit tamam seni terk ediyorum" dediğim günün yıldönümü.

Akşam iş çıkışı arabadan inerken sol elimin işaret parmağını arabanın kapısına sıkıştırdım. O an pek bir şey hissetmedim gibi ama zaman geçtikçe parmağım şişmeye ve zonklamaya başladı. Ve o zamandan beri kalbim işaret parmağımda atıyo sanki. Parmak sıkıştırmak, tırnak düşürmek kategorisinde bir yarışma olsa açık ara birinci olurdum herhalde. Her yıl illaki bi tırnak vukuatı olur mu lan insanın, ahanda oluyo işte.

Servisten indim, markete uğrayıp bir şeyler aldım. Oradan meşhur spesiyalimiz körili tavuk yemeğe Mihri ve Ramazan'ın davetiyle Gren'e gittim. Ama parmağın acısına daha fazla dayanamadım tabağı silip süpürüp koşarak eve geldim, Allahtan Gren dediğin caddenin karşı tarafı. Hemen buz tuttum parmağıma. Onca zaman aklım nerdeydi onu da bilmiyorum ya. Benim kat otomatı devamlı arıza yapıyor. Bu akşam yine çıt çıt çıt ötüyordu. Yöneticiyi aradım geldi baktı ama ampullerde değil, sistemde sorun varmış. Ampulleri söktü, bu akşam böyle karanlık idare ediver yarın elektrikçi çağırırım dedi, gitti. Aradan 10 dakika geçmedi zil çaldı. Bir arkadaşım kahve içmeye gelecekti o sandım. Daire kapısını açık bıraktım girdim içeride bir şeyler yapıyorum. "Selma Hanım" diye bir ses, ana bi baktım kurye, elinde bir vazo çiçek. "Selma Hanım?" dedi, buyrun dedim. Şuraya bi imza dedi aynı filmlerdeki gibi, kimden ki dedim? Kart var bakarsınız dedi. Hoop verdi çiçeği gitti.

Aldım vazoyu elime ne hissedeceğimi şaşırmış vaziyette geldim salona. Baktım karta "saklı güzellik" yazıyor. Kim lan bu? diye başladım düşünmeye. O mudur? Iıh yok lan o değildir. Yok o da değildir, o çiçek gönderecek kadar romantik değil öküzün teki. Bu mudur, şu mudur? derken bu sefer zil çaldı arkadaşım geldi, zonklayan parmağım ve sohbete dalınca çiçeğin gizemli göndereni kaldı öyle. Aklımda bir isim var ama emin değilim. Mesaj attım, cevap vermedi. Eğer oysa teşekkür edip zahmet etmişsin demekten başka bir şey yapamıycam, ama şayet o değilse nispet yapıyorum ya da ağzını aramak için soruyorum falan zannedebilir, bildiğin rezillik.

Çiçekler çok güzel, kırmızı gül çok severim. Ne olursa olsun çiçek almak mutluluk verici. Ve gönderen her kimse romantik biri olduğu gerçek. Ben gidip uyuyayım en iyisi uyuyayım parmağım daha beter olmadan. Bu satırları yazarken oldu bile :S

Özetle: Bu parmak şişer, bu tırnak düşer, bu gizemi de çözse çözse Müge Anlı çözer.

İyi geceler kırmızı güllerim, iyi geceler kararan tırnağım, iyi geceler zonklayan parmağım, iyi geceler arızalı apartman otomatım ve geri kalan her şey...